Wat is osteopathie?

Osteopathie is een manuele geneeswijze die zich richt op het herstellen van de normale bewegelijkheid van het lichaam. Hierbij is het uitgangspunt; waar weefsel goed beweeglijk is, krijgen klachten geen kans. Bewegingsverlies kan zich uiten in klachten als rugpijn, stuitklachten, nekklachten, buikpijn, hoofdpijn, migraine, onrust of bijvoorbeeld een slechte houding. Bewegingsverlies kan ontstaan door krachten van buitenaf of door processen in het lichaam zelf. Overbelasting van weefsel speelt hierbij een centrale rol.

Bewegingsverlies

Te grote krachten van buitenaf tasten de kwaliteit van weefsel aan, dit leidt tot beweginsverlies waardoor er verstijving en verharding kan ontstaan. Dit kan bijvoorbeeld ontstaan na een harde val (denk aan val op het stuitje) of kneuzing, na een operatie, een botbreuk, maar soms ook na een gecompliceerde tandheelkundige behandeling. Ook een zware bevalling of een vacuümverlossing waarbij de schedel van een baby veel te lijden heeft, kunnen leiden tot bewegingsverlies.

Lees meer over baby- en kinderosteopathie »

Processen in het lichaam zelf

De volgende processen die in het lichaam zelf plaatsvinden, kunnen klachten veroorzaken:

• erfelijkheid, bepaalde families hebben van nature een stuggere bouw
• ontstekingen in weefsels kunnen littekens nalaten
• overbelasting door verkeerde voeding kan een opstapeling van afvalstoffen veroorzaken, waardoor weefsel verhardt
• langdurige stress heeft invloed op (bij)nieren en darmen, angst werkt verstijvend

Oorsprong van klachten

We zien vaak dat klachten niet daar ontstaan waar de primaire oorzaak zich bevindt en dat er een aanzienlijke periode kan bestaan tussen de oorsprong en de klacht waarvoor de patiënt zich laat behandelen. Een paar voorbeelden:

• een val op het stuitje kan na verloop van tijd hoofdpijn of duizeligheid veroorzaken;
• buikoperaties kunnen na verloop van tijd stoelgangproblemen, rugpijn, hoofdpijn, nek- en schouderklachten veroorzaken.

Complementaire geneeswijze

Osteopathie is een complementaire geneeswijze. Dit houdt in dat osteopathie aanvullend is op de reguliere geneeskunde en dat het een bruikbare methode vormt naast reguliere behandelmethoden. Ook is osteopathie gebaseerd op de onderlinge relaties tussen anatomie, fysiologie en embryologie, net zoals de reguliere geneeskunde. De osteopathie onderscheid drie systemen: het pariëtale, viscerale en craniosacrale systeem.

Pariëtale systeem van osteopathie

Het pariëtale systeem bestaat uit het bewegingsapparaat van het menselijk lichaam, bestaande uit de wervelkolom, de ledematen met al zijn gewrichten, spieren, pezen en banden. Pijn in het bewegingsapparaat kan worden veroorzaakt door bewegingsverlies van het bewegingsapparaat opgelopen door een ongeluk, een infectie, een chronische aandoening zoals reuma of overbelasting. De osteopaat onderzoekt het gehele bewegingsapparaat en zoekt relaties tussen de gevonden bewegingsbeperkingen en behandelt deze beperkingen indien noodzakelijk.

Viscerale systeem van osteopathie

Het viscerale systeem wordt gevormd door de inwendige organen met hun ophangsysteem, bloedvaten en lymfestelsel bijvoorbeeld de in keel-, borst- en buikholte. Ieder orgaan kent een bepaalde beweeglijkheid, gekoppeld aan zijn structuur, ophangsysteem en embryologische ontwikkeling. Deze bewegingen zijn voornamelijk onbewust, denk aan longen, hart en darmen. Daarnaast zijn er, ook onbewuste, bewegingen die ontstaan door het middenrif. Naast de functie in verband met de ademhaling, heeft het middenrif een pompfunctie voor de buikorganen. Deze stimuleert de bloedsomloop en verbetert de darmwerking. Verlies van deze beweeglijkheid heeft mogelijk klachten tot gevolg op het bewegingsapparaat, de schedel en uiteraard het orgaan zelf.

Craniosacrale systeem van osteopathie

Het craniosacrale systeem omvat de schedel, ofwel het cranium, het wervelkanaal-complex van cranium tot sacrum (heiligbeen) met zenuwvoorziening en vloeistofcirculatie. Het cranium bestaat uit 20 verschillende botstukken die van elkaar zijn gescheiden door schedelnaden. Elk structuur in het lichaam heeft een mate van flexibiliteit, zo ook het cranium. Een harde val, een geboorte, of oorontsteking, kan leiden tot klachten die zich lokaal, maar ook elders in het lichaam kunnen uiten.